دلیل نگارش مقاله و انتشار آن چیست؟

نگارش مقاله و چاپ آن در مجلات تحت داوری امر دشواری است، در واقع این امر بسیار دشوارتر از مشکلاتی است که ماحصل آن رسیدن به نتایج قابل انتشار است. اما چرا افراد تن به این کار می دهند؟ چه‌چیزی به نویسندگان برای عبور از این فرآیند و بعد از آن فرآیند داوری جهت چاپ مقاله خود انگیزه می دهد؟ در همین راستا دو انگیزه تحت عنوان نوع دوستی و خود-پرستی وجود دارد و اغلب نویسندگان دارای ترکیبی از هر دو هستند.

*نوع دوستی

امروزه مقالات علمی که تحت داوری قرار می‌گیرند، مهم‌ترین روش برای انتشار و دستیابی به پیشرفت‌های علمی می باشد (کتاب ها، مطالب کنفرانس ها و تدریس در دانشگاه‌ها سایر روش‌های رایج هستند). علم از طریق گردآوری مشترک دانش که به صورت مستمر مورد چالش، بازبینی و گسترش قرار می گیرد، رشد و پیشرفت می نماید.

اغلب محققین تمایل زیادی به مشارکت در پیشرفت حوزه خود دارند که این اولین دلیل برای تبدیل شدن به یک محقق است. انتشار مقاله آسان‌ترین و مستقیم‌ترین روش برای این مشارکت بوده و برای اغلب محققین بسیار انگیزه بخش و رضایت‌بخش است.

*خودپرستی (علاقه به خویشتن)

چاپ مقاله دارای مزایای کاملاً ملموسی برای نویسنده است، بنابراین می‌توان گفت نگارش و انتشار مقاله دارای انگیزه خودپرستی و علاقه به خویشتن نیز می‌باشد. برای ارتقای شغلی و پیشرفت حرفه ای، چاپ مقاله ضرورت دارد و این معمولا با پاداش‌های مالی مستقیم یا غیرمستقیم همراه است.

پارادایم دیرآشنای “انتشار یا نابودی” در حوزه آکادمی نقش بسزایی در پیشرفت حرفه‌ای دارد. اما بدون درنظر گرفتن انگیزه‌های حرفه‌ای آشکار، تمامی انسان‌ها نیازمند تجلیل از تلاش‌های خود هستند. برای اغلب محققین شناخت، اعتبار و مقام در بین همکاران بسیار انگیزه بخش می باشد. مشاهده این که سایر پژوهشگران از آثار شما استفاده کرده و به عنوان مرجع به آنها استناد می‌کنند برای شما بسیار لذت‌بخش خواهد بود و چاپ مقالات در مجلاتی که ارزش و احترام زیادی برای آنها قائل هستند، غرور برانگیز و افتخارآفرین می باشد.

ایجاد تعادل بین نوع‌دوستی و خودپرستی 

هر بازاری که به بهترین شکل ممکن تنظیم شده و دارای عملکرد بسیار مناسبی است (این واژه از حوزه اقتصاد به عاریه گرفته شده است) دارای ترکیب و همراستایی انگیزه‌های خودخواهانه و نوع دوستانه می باشد. به نظر می آید، هر نویسنده‌ای دارای ترکیبی از این دو انگیزه ‌باشد. مشکل زمانی ایجاد می‌شود که بین نوع دوستی و خودخواهی تعادل برقراری نشود. به طور ویژه اگر منافع شخصی به قدری قوی شود که نتیجه آن چیزی به جز خودخواهی و خودپرستی نباشد و هدف نوع دوستانه پیشرفته علمی نابود شود، کل حوزه علمی به صورت منفی تحت تأثیر قرار گرفته و این مشکل گریبانگیر همه می شود.

در دنیای آکادمیک همانند دنیای اقتصادی، سیستم‌هایی که نقش بسزایی در افزایش اختلاف ثروت دارند منجر به خودخواهی نامتعادل می شود. در مسابقه ای که همه چیز در اختیار برنده قرار می گیرد، در جایی که دانشمندان با مقالات رده بالا در مجلات رده بالا از شانس بالایی برای اشتغال و استخدام، تصدی گری، کمک هزینه برخوردار هستند تمام انگیزه‌ها به سمت خودخواهی منحرف خواهند شد.

در دنیای تجارت وقتی برای کارفرما صرفاً مزایای مالی، پاداش محسوب شده و به رسمیت شناخته می‌شود، شاهد همین تأثیر خواهیم بود. (برخی دانشگاه‌ها به صورت فعالانه اساتید خود را از هر دو جهت تحت فشار قرار می‌دهند). نتیجه آن بروز پیوستاری از اشتباهات است: فقدان انگیزه برای تکرار آزمایش‌های تجربی، سوگیری نسبت به نتایج باطل، افزایش شیوع مدپرستی و علم ایمن در برابر بررسی های خلاقانه، عداوت و دشمنی غیرضروری در برابر اولویت سنجی، ترجیح رقابت در برابر مشارکت، فقدان شفافیت و افشای کامل، تعارض منافع، انتشار دوگانه، سرقت ادبی و جعل مطلق.